Metodologia opiera się na wykorzystaniu zjawiska rozluźnienia mięśnia po wcześniej utrzymywanym, celowym skurczu trwającym kilka lub kilkanaście sekund. Działanie PIR-u na mięśnie można podzielić na dwa główne etapy:
1. Faza izometrycznego napięcia mięśni pacjenta, które wykonuje się przy wstrzymanym oddechu
2. Faza pasywnego napięcia mięśni, które wykonuje terapeuta w czasie wydechu i całkowitego rozluźnienia pacjenta.
Izometryczny tryb pracy mięśni polega na tym, że podczas aktywności mięśnia wzrasta jego napięcie, a jego długość nie zmienia się - nie występuje widoczny ruch mięśnia. Innymi słowy, mięsień „działa”, ale bez widocznego efektu motorycznego. W przypadku PIR terapeuta wykonuje pasywne rozciąganie mięśnia przy minimalnym wysiłku pacjenta, aż pojawi się jego niewielki opór, a mięsień zostanie ustawiony w nowej pozycji. Terapeuta powtarza tę procedurę 3-4 razy, co powoduje trwałe niedociśnienie w mięśniu. Aktywny wysiłek pacjenta - izometryczna praca mięśnia - powinien mieć minimalną intensywność i być wystarczająco krótkotrwały (6-8 sekund; napięcie izometryczne o większej intensywności lub dłuższe w czasie jest niepożądane, ponieważ powoduje zmęczenie mięśni i nie nastąpi pożądane rozluźnienie).
Zapraszamy na konsultację do naszej siedziby we Wrocławiu oraz do udziału w turnusach rehabilitacyjnych dla dzieci i dorosłych.
urazowe, przeciążeniowe zaburzenia czynnościowe mięśni
skrócenie długości mięśni spowodowane długotrwałym unieruchomieniem.
Metoda poizometrycznej relaksacji mięśni została opracowana w 1979 r. przez amerykańskich ortopedów, choć jej początki niektórzy datują już na 1906r. Później poszczególne elementy tej techniki zostały zrewidowane i opisane przez czeskiego lekarza Karela Lewita jako relaksacja poizometryczna. Wykorzystał ją w leczeniu chorób mięśni, ścięgien, zmian patologicznych oraz jako niezależną terapię służącą przywracaniu normalnego napięcia mięśni.
Według współczesnych badań wzrost napięcia mięśniowego prowadzi do zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego oraz powoduje rozwój bólu. Badania te wykazują, że aż w 92% przypadków przyczyną ostrego i przewlekłego bólu pleców jest kompensacyjne skrócenie włókien mięśniowych powodujące zespół bólu mięśniowo-powięziowego. Lokalny wzrost napięcia mięśniowego może docelowo prowadzić do rozwoju zespołów tunelowych np. cieśni nadgarstka.
dekompensacja chorób sercowo-naczyniowych
ostry ból, uszkodzenie skóry w miejscu problemu.